maandag 27 april 2015

Dating



Dating. Kent u die uitdrukking? Via ontmoetingen proberen een nieuwe partner te vinden. Want op de een of andere manier is het leven als volwassene heel iets anders dan het leven als flierefluitende student in een zee van vrijgezelle studentes. Twintig jaar geleden was vrijwel elke vrouwelijke medestudent vrijgezel. Nu lijkt iedere vrouw van mijn leeftijd bezet. Of is het in elk geval verdraaid lastig uit te vinden of iemand bezet is of niet. Kijken naar ringvingers biedt geen uitkomst. Of men is niet getrouwd maar heeft wel een relatie (en dus geen ring) of men werkt in het ziekenhuis en daar zijn ringen niet toegestaan tijdens werktijden. Dus zoek je je toevlucht tot websites. Al zegt dat ook niet zoveel, er zitten vreemdgangers genoeg tussen. En nu ik daar een jaartje heb rond gehangen, slaat de twijfel toe. Want om nou te zeggen dat het een vrolijk wereldje is... Nee.
Ik weet best dat een datingsite nou niet echt het platform voor verdieping is. Maar de eenvormigheid, de voorspelbaarheid, het streven naar uniciteit.... Het voelt zo wanhopig en op de een of andere manier zo nep. Dan spreek je een keer af, of je kletst eens wat via de chat en dan merk je dat het ook vaak niet meer is dan koetjes en kalfjes. En dat iemand leuk vinden (in elk geval voor mij) toch echt een kwestie is van inhoud en intellect en dat het uiterlijk echt op een tweede plek komt. Ik wil geen voortkabbelend samenzijn met iemand die er alleen goed uit ziet en verder nauwelijks inhoud heeft, ik wil uitgedaagd worden.

Dat drong tot me door tot ik het 'reclamepraatje' van Lene (gefingeerde naam) tegen kwam. Een leuke profielfoto, niet te jong en niet te oud, geen kinderen en geen kinderwens (zeldzaam, kan ik na een jaar datingsites wel zeggen...) De voorspelbaarheid gebood de standaard dingen die eigenlijk iedereen in het profiel heeft staan: Ik ga graag een avondje uit maar bankhangen vind ik ook leuk. ik ben dol op verre reizen (Thailand is favoriet) maar vakantie in eigen land vind ik ook leuk, heb kinderen/wil kinderen/valreepbaby, favoriet eten is sushi of klassiek Deens en meer van die dingen. Maar Lene blonk uit in een onversneden compromisloosheid. Alternatieve muziek, alleen linkse mensen, sociaal betrokken. Niks unieke reizen of status verhogende activiteiten.

We spraken af en hoewel er natuurlijk altijd wat zenuwen zijn, liep alles eigenlijk vanaf de eerste minuut alsof we elkaar al jaren kenden. Dat is op zich al vrij zeldzaam. Een eerste blik in haar boekenkast was opnieuw een geweldige verrassing. Wie heeft bijvoorbeeld "De meester en Margharita" van Boelgakov in de kast staan en durft ook nog te zeggen dat het een lievelingsboek is? Twee strekkende meters LP's, hoogstaande taalkundige literatuur. Ik wist niet wat me overkwam. En zo zaten we tot diep in de nacht te praten over taal, kunst, muziek, politiek, samenleving, en zo voorts. Alsof we nooit anders hadden gedaan.

Overigens, voordat nu iedereen begint te roepen "Eelco is verliefd, Eelco is verliefd...." Nee, dat is nog niet het geval. Om verschillende redenen. Maar als deze date iets was, dan was het een eye-opener. Ik weet weer wat ik wil en wat ik zoek in een partner. En dat is ook iets waard. Het wordt een uitdaging iemand te vinden die voldoet aan wat ik zoek, maar als er eentje is dan zullen er vast meer zijn. Of die dan op een oppervlakkig medium als een datingsite zitten, is dan weer een heel andere vraag.

De wereld van online dating moet overigens nog aanzienlijk veel merkwaardiger zijn voor een vrouw. Want wat ik zo hier en daar opvang komen die aan de ene kant om in aandacht, maar is dat voor een groot deel ook ongewenste aandacht die vooral bestaat uit pogingen tot casual sex/one night stands. En ja, als je dat zoekt is dat prima natuurlijk, maar dat is nou ook weer niet ieders kop thee. En vaak worden dergelijke voorstellen vergezeld van foto's van het mannelijk lid om te onderstrepen dat de afzender in kwestie heel wat in huis heeft. Omgekeerd zou dan wel weer redelijk welkom zijn, want opnieuw is de laatste tijd weer duidelijk geworden dat ik tegenwoordig nog net zo min als twintig jaar geleden door heb dat iemand met me flirt. Ik zie het gewoon niet. Ik kan rustig een hele leuke avond met iemand hebben die diverse signalen verstuurt, maar ik pik ze op de een of andere manier niet op. Laat staan dat ik ze uitzend…

De komende tijd blijf ik nog wel actief in de online datingwereld, maar ik denk toch dat ik weer eens wat meer in het echte leven moet gaan kijken. Al wordt dat dan wel weer bemoeilijkt door mijn arbeidsrooster. Maar goed, dat is geen excuus om dan maar niks te doen natuurlijk.

dinsdag 14 april 2015

Vuurdoop



de vuurdoop
zelfst.naamw. (m.)
Uitspraak:  
['vyrdop]
1) eerste keer in een gevechtssituatie defensie
Voorbeeld:  
`de rekruten ondergingen hun vuurdoop`


2) eerste keer dat je iets doet of meemaakt
Voorbeeld:  
`je vuurdoop als leerkracht goed doorstaan`



Na een rustig begin van de werkdag met een kop koffie in de portørcentrale, maar eens aan de slag. Een patiënt van zijn afdeling naar röntgen op de begane grond. Rustig aan beginnen. Op het moment dat ik de röntgenlaborante meld dat de patiënt er is, ratelt mijn pda het nood-riedeltje. Een hartstilstand, de derde al vanmorgen. En nu op de verdieping waar ik net vandaan kom. Niet nadenken, aanklikken en weg. Spannend, de eerste keer dat ik dit ga doen. Door een groep bezoekers heen rennen, trappen op en naar de afdeling. Er staat al een verpleegster die wijst waar ik moet zijn. Terwijl ik de kamer binnen kom, verdwijnen alle zenuwen. Ik  doe mijn uniformjas uit, trek twee handschoenen aan en neem volkomen zeker van mezelf over van de verpleegster die al aan het masseren is.

…26, …27, …28, …29, ….30 tel ik hardop en stop met masseren zodat degene bij het hoofd zuurstof toe kan dienen. Als ik weer opnieuw begin voel ik de hand van een collega op mijn rug om aan te geven dat hij ook binnen is.

… 26, …27, …28, …29, …30 tel ik weer hardop en terwijl de patiënt weer zuurstof krijgt stap ik achteruit en laat mijn collega overnemen. Ergens in het proces heeft de patiënt, een man van in de zestig, op zijn tong gebeten. Er komt bloed uit zijn mond. Na een paar minuten neem ik weer over.
Ondertussen is de kamer volgestroomd met allerhande medisch personeel en apparatuur. Uiteindelijk is er maar een minuut of tien massage nodig voor er weer een goede hartslag is. Wij trekken onze handschoenen uit, wassen de handen, trekken onze jasjes weer aan en gaan naar buiten.

“Zo, mijn eerste hartmassage.” Zeg ik tegen mijn collega. “En? Was het naar?” vraagt hij me. “Nee, niet naar. Gewoon werk eigenlijk.” En na een wederzijdse schouderklop gaan we weer ieder naar onze werkzaamheden.

Kwart voor drie. Net klaar met een ronde helpen op de intensieve afdeling klinkt opnieuw de noodriedel. Weer een hartstilstand. Drie verdiepingen lager. We willen allebei klikken, maar de opdracht is al opgepakt door twee andere collega’s. Toch rennen we naar beneden. We hebben allebei nog weinig ervaring, dus elke mogelijkheid grijpen we aan. We komen de kamer binnen en op bed ligt een vrouw van halverwege de veertig. Een collega staat al te masseren. De gebruikelijke dertig seconden, twee puffen zuurstof en weer dertig seconden. Maar al snel gaan we over op continue massage die alleen om de twee minuten wordt onderbroken voor een check.

Dan ben ik aan de beurt. Opnieuw die rust. Je weet wat je moet doen en je gaat er voor. Twee minuten masseren. Twee minuten, het is zo kort. Maar het voelt als oneindig lang op zo’n moment. Je bent volkomen gefocust op het masseren, een goed ritme. Maar je hoort ook alles om je heen. De artsen die info vragen, patiënthistorie die luidkeels wordt opgelezen, het verzoek te stoppen met masseren om te zien of het hart het al weer alleen af kan. Nee. Verder masseren. Het is geen bevel, gewoon een zin die niets aan duidelijkheid te wensen overlaat.

Terwijl ik weer twee minuten masseer begint de patiënt bloed op te hoesten. Het sproeit onder het zuurstofmasker door en ik voel de spetters op mijn blote armen landen. De borst is onderhand ook een glibberig oppervlak van mondslijm en bloed geworden en het wordt lastig niet steeds weg te glijden van het borstbeen. Ik zit ondertussen op mijn knieën op de rand van het bed, mijn linker knie in een klein plasje roze vocht.

Als ik stop, neemt een collega het aan de andere zijde van het bed over. We moeten plek maken voor een operatieve ingreep. Er is sprake van een embolie, als ik het goed gehoord heb. Ik loop naar de andere zijde van het bed terwijl een chirurg zijn scalpel pakt en de lies open snijd. Omdat de massage vermoedelijk langdurig gaat zijn, wordt Lucas gehaald. Lucas is een hartmassage-automaat. Wordt over de borst heen gezet en lijkt nog het meest op een mechanische wc-ontstopper.

Uiteindelijk na vijfentwintig minuten hartmassage verzoekt de arts de behandeling te staken. Zijn collega kijkt op de klok en constateert nuchter 15 uur 23. De kamer stroomt weer leeg. Wij pakken onze jassen, brengen Lucas naar de eerste hulp en gaan maar eens een kop koffie drinken in de centrale. Ik heb mijn vuurdoop gehad.