maandag 9 oktober 2017

tatoeages



Voor mijn gevoel kent Denemarken een absurde tatoeage dichtheid. Vrijwel al mijn collega’s hebben tatoeages en de meerderheid van de patiënten waar ik mee te maken heb heeft ze ook. Variërend van een subtiele, kleine tot van boven tot onder vol getatoeëerde lichamen. Van tatoeages die gemaakt zijn door kunstenaars, tot keukentafeltatoeages.

De tatoeage boven de bilspleet die in Nederland wel bekend staat als het aarsgewei, wordt in Denemarken het “Randers gewei” genoemd. Omdat Randers voor Denen de ultieme platvloerse stad is. Van dergelijke tatoeages heb ik diverse varianten voorbij zien komen.

Onderhand ben ik dus redelijk gewend geraakt aan allerhande tatoeages, dus ik kijk niet vreemd meer op als ik een patiënt moet vervoeren die van boven tot onder getatoeëerd is. Als er gelegenheid is, kijk ik wel eens naar wat het precies voor tekeningen en teksten zijn. Dat zegt af en toe wel wat over de persoon. Helaas niet altijd ten positieve. Er is een keer geweest dat ik een patiënt in een rolstoel ophaalde. Normaal maak ik wel een praatje met mensen, maar bij het vastpakken van de handvatten, zag ik een reuzegroot hakenkruis in de nek getatoeëerd. De zin tot small talk verging me direct. Helaas heb ik dat soort tatoeages vaker gezien. Hakenkruizen, SS runen, adelaars, je kunt het zo gek niet bedenken.

In 2000 ben ik in Alkmaar een tatoeageshop binnen gestapt, maakte een snelle keuze uit de map standaard tribal tattoos, betaalde vijftig gulden aan en was vervolgens te bescheten om op te komen dagen. Maar het laten zetten van een tatoeage heeft me altijd bezig gehouden. Ik heb op een bepaald moment ook zelf een tatoeage ontworpen. Dat was in de heerlijke tijd dat ik bij Renault Financial Services werkte. Alhoewel, werkte is een groot woord. Grote delen van mijn werkdag kon ik zonder problemen doorbrengen met schrijven en tekenen.

Ik heb toen daadwerkelijk een tatoeage ontworpen waar ik erg mee in mijn sas was. Helaas werd ik daarna alleen maar geplaagd door het Pipo de clown effect. “Zal ik het doen, of zal ik het niet doen?” Vroeg ik mijzelf om de haverklap af. De tekening belandde uiteindelijk in mijn portemonnee, samen met de fotootjes van Alex en Yelena. Tot 2013.

Na twee jaar in Denemarken besloot ik om nu maar eens de knoop door te hakken. Ik toog naar wat volgens internet een goede tatoeëerder was, legde mijn ontwerp op de balie waar een druk tatoeërende artiest er een vluchtige blik op wierp. 1000 kronen, zei hij lusteloos. Ik keerde op mijn schreden terug naar huis. De tekening verdween ergens in of tussen en dook pas weer op toen ik de laatste dozen met spullen die nog bij mijn ex stonden uitpakte.

En opnieuw begon het te kriebelen. Ik vond het nog steeds een mooi ontwerp, er mocht alleen wel een beetje aan geschaafd worden. Dus een collega om advies gevraagd, of hij nog een goede tatoeëerder kende die kon helpen. En aangezien de collega in kwestie van boven tot onder getatoeëerd is, wist hij dat wel. En zo stapte ik anderhalve week geleden een zaakje binnen alwaar een zeer vriendelijke en behulpzame tatoeëerster mij te woord stond. Het resultaat? Nou, kijk maar:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten